این عضو هیات علمی دانشکده علوم و فناوری زیستی دانشگاه شهید بهشتی اضافه کرد: گاهی اوقات برخی گونه‌های گیاهی برای افزایش تحمل در برابر آلودگی‌های محیطی، سطح برگ‌های خود را کم می‌کنند یعنی به جای آن که برگ‌های پهن و بزرگ داشته باشند، سطح برگ‌های خود را کاهش می‌دهند و این کاهش سطح باعث می‌شود که گیاه نتواند کارایی خود را در طبیعت داشته باشد و میزان اکسیژنی که تولید و میزان دی‌اکسید کربنی که جذب می‌کند، کاهش می‌یابد. این تغییر اثرات منفی در اکوسیستم به دنبال دارد.
وی درباره مقاومت گونه‌های گیاهی مختلف دربرابر آلودگی هوا گفت: پاسخ گونه‌های گیاهی به شرایط آلودگی یکسان نیست. بعضی از گونه‌ها مقاومت بسیار بالایی دارند و تا حد زیادی آلودگی هوا را تحمل می‌کنند ولی بعضی دیگر به‌شدت حساس و آسیب‌پذیرند بنابراین کاشت این گونه‌ها در فضای سبز شهری به هیچ وجه مناسب نیست و در سطح وسیع خسارات اقتصادی زیادی برای شهرداری‌ها و نهادهای مربوطه در پی دارد.
محرابیان در مورد جایگزینی گیاهان دارای قابلیت جذب بالای دی اکسید کربن در محیط‌های شهری با گیاهانی که دربرابر آلودگی هوا مقاومت کمی دارند، اظهارکرد: مطالعاتی در این زمینه انجام شده ولی به ندرت اجرایی و کاربردی شده است البته ملاحظات زیادی برای کاشت گونه‌های گیاهی در محیط‌های شهری وجود دارد. برای مثال قابلیت این گونه را باید از نظر سلامت شهری ارزیابی کنیم که حساسیت‌زا نباشد و با شرایط آب و هوایی سازگاری داشته و قابلیت جذب دی اکسید کربن آن بالا باشد.
محرابیان تصریح کرد: اهلی‌سازی گونه‌های بومی و به کارگیری آن‌ها در فضای سبز نیاز به مطالعات گسترده ای دارد. به عنوان نمونه بین ۸۰۰۰ تا ۹۰۰۰ گونه گیاهی در کشور داریم که تعداد زیادی از این گونه‌ها قابلیت اهلی‌سازی و سازگار شدن با شرایط کشت را دارند بنابراین انجام مطالعات اهلی‌سازی در آن‌ها ضروری به نظر می‌رسد.
این عضو هیات علمی دانشکده علوم و فناوری زیستی دانشگاه شهید بهشتی در ادامه گفت: اگر فرایند اهلی‌سازی و سازگارسازی گونه‌های بومی را در فضای سبز مطالعه و از نتایج این مطالعات استفاده کنیم، این گونه‌ها کم کم می‌توانند با گونه‌های با سازگاری پایین جایگزین شوند.
به گفته محرابیان در پی وقوع تغییرات اقلیمی که در سراسر جهان بسیاری از گونه‌های گیاهی بومی و ارزشمند توان رقابت و سازگاری خود را در طبیعت از دست داده‌اند.
وی ادامه داد: همیشه بین گونه‌ها در دنیای طبیعت توازن رقابتی است و این توازن رقابتی باعث می‌شود برخی گونه‌ها غالب و برخی دیگر مغلوب شوند اما این رقابت طبیعی باعث حذف گونه‌ها نمی‌شود بلکه متناسب با شرایط اکولوژیک جمعیت گونه‌ها را تعدیل می‌کند. با این حال وقتی تغییرات اقلیمی رخ می‌دهد بسیاری از گونه‌های گیاهی به علت از دست دادن مقاومت خود در برابر شرایط محیطی، از لحاظ فیزیولوژیک ضعیف می‌شوند و توان رقابتی آن‌ها دربرابر رقبایشان کاهش می‌یابد بنابراین آلودگی هوا توازن رقابتی را به هم می‌زند بنابراین گونه‌های مهاجم در طبیعت فرصت گسترش پیدا کنند، علف‌های هرز افزایش می‌یابند و گونه‌های بومی و باارزش به عنوان گنجینه‌های ژنتیک هر کشور از دست می‌روند.
محرابیان در پایان به ذکر مثالی پرداخت و اظهارکرد: برای مثال تهران در گذشته به خاطر وجود چنارها شاخص بود اما در نیم قرنی که شرایط اقلیمی تغییر کرده است و آلودگی‌ها افزایش یافته چنار یکی از گونه‌هایی به‌شدت آسیب پذیر شده است بنابراین کاشت آن در شهر تهران مناسب نیست.
