مقامی به سکته ای که داشته اشاره کرد و اظهار داشت: سکته روی صدایم اثر گذاشته، این صدا دیگر صدایی نیست که در دیدنی ها یا در فیلم هایی که دوبله کرده ام باشد، صدایم دیگر جان ندارد.
وی درباره فیلم هایی که در آن دوبله داشته افزود: دیگر خواب فیلم هایی را که دوبله کرده ام را هم نمی بینم، آثاری مثل جنایت و مکافات ، بینوایان و دکتر ژیواگو که جزو فیلم های درشت تاریخ سینما هستند و از روی بهترین آثار ادبی جهان ساخته شدند .
وی این فیلم ها را نوعی کلاس هنرپیشگی دانست و گفت: وقتی این فیلم ها در سینماها به نمایش در می آمد سینماها جای سوزن انداختن نبود. ما جای بزرگ ترین هنرمندان سینمای جهان حرف می زدیم. آن فیلم ها نوعی کلاس هنرپیشگی بود. هنرپیشه ها آن قدر خوب بازی می کردند که دوبلورها را به بازیگران نزدیک می کرد تا ریزه کاری های بازیگری را پیاده کند و هم مطابق بازی آنها صحبت کنند.
وی به فیلم هایی که این روزها دوبلورها مجبور هستند روی آن حرف بزنند اشاره کرد و ادامه داد: فیلم های اکشن سامورایی که یک نفر بالا و پایین می پرد و 10 نفر را می کشد از سینمای واقعی چیزی را به مردم نشان نمی دهد؛ دوبلورهای بیچاره چطور روی این فیلم ها حرف بزنند؛ خوب و بد حرف زدن شان چه فرقی می کند.
مقامی تصریح کرد: دوبلورهای امروز گناهی ندارند فیلم ها خوب نیستند و امکانات یک دوبله خوب را نیز در اختیار ندارند وقتی بازی ها قشنگ باشد و داستان فیلم جذابیت داشته باشد و به عنوان یک اثر ادبی به مردم معرفی شود دوبلور هم مطابق بازی انها خوب صحبت می کنند. یادم می آید یک بار در برنامه ای با مرحومه خانم الهی قمشه ای حضور داشتم وقتی به من گفتند بالای سن بیا گفتم تا وقتی شما هستید من چه حرفی دارم بزنم؟ نسل ایران ادبیات را با شما شناخته ، خانم قمشه ای وقتی پایین آمدند گفتند این چه حرفی است که شما می زنید ما با دیدن فیلم هایی که شما دوبله کردید کتاب جنایت و مکافات و جنگ و صلح را خواندیم و با آثار ادبی بزرگ جهان آشنا شدیم .
