به گزارش ایران خبر،در روزهای گذشته مشخص نشد پرسپولیس واقعا می‌خواهد طارمی را بفروشد یا اعلام رقم بالای صدور رضایتنامه سنگ بزرگی پیش پای این مهاجم برای حفظ اوست. بخشی از موضع‌گیری‌های باشگاه هم تحت تاثیر واکنش‌ها و خشم هواداران بود.
پرسپولیس در دو فصل گذشته در انتخاب مربی و خریدهایش عملکرد دقیقی داشته و نشان داده با برنامه پیش می‌رود، ولی مورد طارمی نشان داد برای فروش بازیکنانش برنامه و استراتژی مشخصی ندارد. این بلاتکلیفی فقط شامل پرسپولیس نمی‌شود و در هدفگذاری اقتصادی باشگاه‌های ایرانی اصولا برای فروش بازیکن برنامه‌ای تعریف نشده است.
در فوتبال جهان باشگاه‌های انگشت‌شماری هستند که در ردیف فروشنده‌ها قرار نمی‌گیرند. اگر رئال مادرید، بارسلونا، بایرن مونیخ، پاری‌سن‌ژرمن و منچستریونایتد را کنار بگذاریم، اکثر باشگاه‌های اروپایی نمی‌توانند مقابل فروش بهترین بازیکنان‌شان مقاومت کنند. این بخشی از چرخه اقتصادی باشگاه‌ها برای درآمدزایی، تنظیم تراز مالی، ادامه حیات و پیشرفت است.
در روزهای گذشته لیون بابت فروش سه ستاره تیمش حدود 100 میلیون یورو درآمد داشته. موناکو که به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان رسید، بخشی از بازیکنان اصلی‌اش را می‌فروشد. حتی یوونتوس که هر ساله بهترین‌های لیگ ایتالیا را به ترکیبش اضافه می‌کند، مخالفتی با این امر ندارد و بعد از انتقال سال گذشته پوگبا، امسال در حال چانه‌زنی با چند باشگاه برای فروش آلکس ساندرو است.
باشگاه‌ها در شروع هر سال برای ترکیب اصلی‌شان برنامه‌ریزی می‌کنند، ولی اگر پیشنهاد وسوسه‌کننده‌ای برای یک بازیکن برسد از فروش او ابایی ندارند. برای جایگزینی هم اگر گزینه مناسبی در تیم نباشد، سراغ فهرست بازیکنانی می‌روند که از قبل برای هر پست آماده دارند و یکی از آنها را جذب می‌کنند. درباره برخی از بازیکنان باشگاه حتی اختیار مقاومت در برابر جدایی را ندارد، چرا که در قرارداد آنها بند مشخصی با رقم دقیق برای فسخ قرارداد تعیین شده است.
باشگاه‌های ایرانی به چند دلیل تا به حال به فروش بازیکن فکر نکرده‌اند. قراردادها معمولا در فوتبال ایران کوتاه‌مدت است و رقم قرارداد حکم دستمزد سالانه بازیکن را دارد. آنها به جای مذاکره با باشگاه با بازیکن طرف هستند. در واقع بازیکنان را معمولا بدون پرداخت رقمی به باشگاه مبدا می‌خرند و هنگام فروش هم رقمی دریافت نمی‌کنند. این طبیعت قراردادهای یکساله است. دلیل مهم دیگر دستمزدهای بالای فوتبال ایران در مقایسه با فوتبال اروپاست که انتقال ستاره‌ها به لیگ‌های این قاره را پیچیده می‌کند.
پرسپولیس اما این بار در شرایط غیرمنتظره‌ای گرفتار شده. باشگاهی که هر سال می‌تواند بهترین‌های لیگ را بخرد، با درخواست باشگاه‌های خارجی برای خرید ستاره‌اش روبه رو شده. در واقع پرسپولیس برای اولین بار در موضع یک باشگاه فروشنده قرار گرفته، بدون اینکه برای آن آمادگی و برنامه‌ای داشته باشد. واکنش‌های احساسی باشگاه در روزهای اخیر هم نتیجه این ناآمادگی ذهنی است.
آمادگی قبلی برای فروش بازیکن چند مزیت دارد: 1- باشگاه در زمان تنظیم قرارداد به این مورد توجه می‌کند و برای آن نقشه دارد. 2- باشگاه هنگام فروش بازیکن پیش‌زمینه ذهنی دارد و شرایط انتقال را بر اساس منافع اقتصادی باشگاه تعیین می‌کند. 3- باشگاه بازیکنان جانشینی را در ذهن دارد و تیم از نظر فنی آسیب نمی‌بیند.
انتقال طارمی می‌تواند تجربه خوبی برای پرسپولیس و سایر باشگاه‌های فوتبال ایران باشد که کشف و پرورش پدیده‌های جوان ایرانی و حتی خارجی را جدی‌تر بگیرند و برای آن برنامه داشته باشند.
