کد مطلب: 68813
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۴ شهريور ۱۳۹۵ ساعت ۱۲:۱۰
با پایان یافتن بازی سیروس گرجستانی در فیلم «نهنگ عنبر؛سلکشن رویا» ، این بازیگر با سابقه در مورد تجربه اولین همکاری خود با سامان مقدم به ما می‌گوید:« در فیلم «نهنگ عنبر2» من نقش یک مامور شهربانی را بازی کردم که اتفاقا نقش کوتاهی هم بود.
به گزارش ایران خبر، با پایان یافتن بازی سیروس گرجستانی در فیلم «نهنگ عنبر؛سلکشن رویا» ، این بازیگر با سابقه در مورد تجربه اولین همکاری خود با سامان مقدم به ما می‌گوید:« در فیلم «نهنگ عنبر2» من نقش یک مامور شهربانی را بازی کردم که اتفاقا نقش کوتاهی هم بود. اما راستش را بخواهید با این نقش اصلا حال نکردم و فقط به خاطر پول و دستمزدش، بازی در این نقش را قبول کردم. اتفاقا بعد از بازی در این نقش با خودم گفتم که دیگر این آخرین باری است که نقش یک مامور پلیس را بازی خواهم کرد، حتی اگر به من پیشنهاد میلیاردی بدهند.
من دوست دارم با نقشم حال کنم، اما بازی در نقش مامور یا پلیس، محدودیت‌های خاص خودش را دارد. مثلا می‌گویند که این‌گونه راه برو، دست به فلان چیز نزن، این‌گونه نخند و بسیاری از چیزهای دیگر که باعث می‌شود احساس خفگی به من دست دهد. من دوست دارم وقتی بازی می‌کنم آزاد باشم، کیف کنم، راحت باشم و «کله معلق» بزنم، اما این‌گونه نقش‌ها باعث محدودیت‌هایی می‌شود و به همین دلیل از همین‌جا اعلام کنم که دیگر در هیچ یک از نقش‌های پلیسی اعم از مامورین شهربانی، کمیته و... بازی نخواهم کرد.»
گرجستانی بیشتر به عنوان یک بازیگر طنز می‌شناسند، در حالی که او در ابتدا با نقش‌های کاملا جدی و حتی منفی به دنیا بازیگری آمد و به آهستگی و از اواخر دهه 70 به سمت نقش‌های کمدی روی آورد. گرجستانی در پاسخ به این پرسش که آیا حاضر است دوباره به سمت کارهای جدی برود، گفت:« من کار جدی بازی می‌کنم، کار طنز هم بازی می‌کنم! نویسنده وقتی بتواند موقعیت طنز را به خوبی دربیاورد تا من هم کاملا متوجه نقش شوم، می‌توانم در آن نقش به خوبی بازی کنم . اگر هم نویسنده نقشی جدی را بنویسد من هم جدی بازی خواهم کرد. من طنز موقعیت را دوست دارم، جدی بودن را هم دوست دارم. بازی کردن در این دو ژانر بستگی به پیشنهاداتی دارد که به من می‌شود.»
گرجستانی که در دهه هشتاد در بسیاری از سریال‌های موفق تلویزیون حضور چشمگیری داشت و به خوبی از پس نقش‌های طنز برمی‌آمد. اما در چند سال اخیر دیگر تلویزیون همچون گذشته در زمینه ساخت سریال‌های جذاب موفق عمل نکرده است، بازیگر سریال «شهریار» در رابطه با این موضوع می‌گوید: «من از دهه 50 در تلویزیون کار می‌کردم و با آن زندگی کردم. در طول این مدت کارهای بسیار خوبی را در تلویزیون انجام دادم، اما پنج شش سالی می‌شود که تلویزیون دیگر مثل گذشته سریال‌های خوب نمی‌سازد. در سال‌ها اخیر اغلب کارهای تلویزیون ناموفق بوده‌اند و شاید یکی از دلایل آن شبکه‌های ماهواره‌ای است که مردم را به سمت خود کشیده. این موضوع باعث تاسف است که سریال‌های ترکیه‌ای مردم را به سمت خود جلب کرده‌اند.»
بازیگر «متهم گریخت» در ادامه می‌گوید: «باید مسئولان و مدیران تلویزیون از هنرمندان و کارگردانان به عنوان کننده کار بخواهند کارهای خوبی که در حد مملکت است بسازند. باید یک روز به صداوسیما برویم و سر و گوشی آب بدهیم و از آنها بپرسیم که چرا همچون گذشته دیگر سریال‌های خوبی نمی‌سازند!»
گرجستانی یکی از مهم‌ترین دلایلی را که باعث غیبت چندین ساله خود از تلویزیون شده است را مسائل مالی عنوان می‌کند و می‌گوید: «سه چهار سالی می‌شود که دیگر با تلویزیون کار نمی‌کنم. اگر کسی هم بخواهد به من پیشنهاد بدهد، از او می‌خواهم که دستمزد مرا به شکل نقد بپردازد! چون در گذشته این اتفاق برای ما افتاده بود که بعد از بازی در یک سریال باید ما‌ه‌ها دنبال طلب‌مان می‌افتادیم. به هر حال ما که پولدار نیستیم. دیگر نمی‌خواهم که بعد از اتمام کارم تازه دنبال طلبم بیافتم!»
گرجستانی که این روزها فیلم «ناردون» را روی پرده دارد، با بیان این‌که آخرین ساخته حسن پور بسیار فیلم خوب و سلامتی است، درباره ساخت فیلم‌های کمدی نه چندان جالبی که در سال‌های گذشته به اکران درآمده‌اند، توضیح می‌دهد: «در سینما، آقا یا خانم نویسنده وقت می‌گذارد و یک فیلمنامه را با هزار عشق و امید می‌نویسد، منتهی وقتی آن را به ارشاد و شورای پروانه ساخت ارائه می‌کند و آنها هم فیلمنامه را می‌خوانند، به آن اصلاحیه می‌دهند و وقتی فیلمنامه از ارشاد بر می‌گردد، می‌بینیم دیگر آن بامزگی قدیم را ندارد. وقتی فیلمنامه اولیه را با فیلمنامه اصلاح شده مقایسه می‌کنیم، می‌بینیم که به چه چیزهای بی‌خودی اصلاحیه دادند. زمانی که این فیلمنامه را به من پیشنهاد می‌دهند و می‌بینم که گروه سازنده روی من حساب ویژه‌ای باز کرده است، من هم قبول می‌کنم که در آن فیلم بازی کنم.»
او همچنین دلیل ساخت فیلم‌های کمدی سخیف را این‌طور توضیح می‌دهد: «وقتی بازیگر را برای بازی در چنین فیلمی انتخاب می‌کنند، اگر مقداری ناشی باشد، می‌آید دیالوگ‌ها را تغییر می‌دهد و با کارهای فیزیکی بی مزه‌ای که انجام می‌دهد، باعث می‌شود کار سخیف از آب درآید. امروز بازیگران «مرگ من بخند» بسیار زیاد شده‌اند. این‌گونه بازیگران همه کار می‌کنند و به تماشاچی می‌گویند جان مادرتان به من بخندید! و اتفاقا هیچ تماشاگری هم به آنها نمی‌خندد.»
سیروس گرجستانی در پایان از مسئولین وزارت ارشاد، درخواست می‌کند که کمتر نسبت به سینماگران سختی‌گیری کنند: «آقایان ارشاد باید دلشان برای سینمای این مملکت بسوزد. وقتی دلشان برای سینما بسوزد، انگار برای این مملکت دلسوزی کرده‌اند. آنها نباید فیلمنامه‌ها را قلع و قمع کنند و بگذارند فیلمساز، فیلمنامه خود را بسازد تا من بازیگر هم تکلیف خودم را برای بازی در فیلم بدانم.»
من دوست دارم با نقشم حال کنم، اما بازی در نقش مامور یا پلیس، محدودیت‌های خاص خودش را دارد. مثلا می‌گویند که این‌گونه راه برو، دست به فلان چیز نزن، این‌گونه نخند و بسیاری از چیزهای دیگر که باعث می‌شود احساس خفگی به من دست دهد. من دوست دارم وقتی بازی می‌کنم آزاد باشم، کیف کنم، راحت باشم و «کله معلق» بزنم، اما این‌گونه نقش‌ها باعث محدودیت‌هایی می‌شود و به همین دلیل از همین‌جا اعلام کنم که دیگر در هیچ یک از نقش‌های پلیسی اعم از مامورین شهربانی، کمیته و... بازی نخواهم کرد.»
گرجستانی بیشتر به عنوان یک بازیگر طنز می‌شناسند، در حالی که او در ابتدا با نقش‌های کاملا جدی و حتی منفی به دنیا بازیگری آمد و به آهستگی و از اواخر دهه 70 به سمت نقش‌های کمدی روی آورد. گرجستانی در پاسخ به این پرسش که آیا حاضر است دوباره به سمت کارهای جدی برود، گفت:« من کار جدی بازی می‌کنم، کار طنز هم بازی می‌کنم! نویسنده وقتی بتواند موقعیت طنز را به خوبی دربیاورد تا من هم کاملا متوجه نقش شوم، می‌توانم در آن نقش به خوبی بازی کنم . اگر هم نویسنده نقشی جدی را بنویسد من هم جدی بازی خواهم کرد. من طنز موقعیت را دوست دارم، جدی بودن را هم دوست دارم. بازی کردن در این دو ژانر بستگی به پیشنهاداتی دارد که به من می‌شود.»
گرجستانی که در دهه هشتاد در بسیاری از سریال‌های موفق تلویزیون حضور چشمگیری داشت و به خوبی از پس نقش‌های طنز برمی‌آمد. اما در چند سال اخیر دیگر تلویزیون همچون گذشته در زمینه ساخت سریال‌های جذاب موفق عمل نکرده است، بازیگر سریال «شهریار» در رابطه با این موضوع می‌گوید: «من از دهه 50 در تلویزیون کار می‌کردم و با آن زندگی کردم. در طول این مدت کارهای بسیار خوبی را در تلویزیون انجام دادم، اما پنج شش سالی می‌شود که تلویزیون دیگر مثل گذشته سریال‌های خوب نمی‌سازد. در سال‌ها اخیر اغلب کارهای تلویزیون ناموفق بوده‌اند و شاید یکی از دلایل آن شبکه‌های ماهواره‌ای است که مردم را به سمت خود کشیده. این موضوع باعث تاسف است که سریال‌های ترکیه‌ای مردم را به سمت خود جلب کرده‌اند.»
بازیگر «متهم گریخت» در ادامه می‌گوید: «باید مسئولان و مدیران تلویزیون از هنرمندان و کارگردانان به عنوان کننده کار بخواهند کارهای خوبی که در حد مملکت است بسازند. باید یک روز به صداوسیما برویم و سر و گوشی آب بدهیم و از آنها بپرسیم که چرا همچون گذشته دیگر سریال‌های خوبی نمی‌سازند!»
گرجستانی یکی از مهم‌ترین دلایلی را که باعث غیبت چندین ساله خود از تلویزیون شده است را مسائل مالی عنوان می‌کند و می‌گوید: «سه چهار سالی می‌شود که دیگر با تلویزیون کار نمی‌کنم. اگر کسی هم بخواهد به من پیشنهاد بدهد، از او می‌خواهم که دستمزد مرا به شکل نقد بپردازد! چون در گذشته این اتفاق برای ما افتاده بود که بعد از بازی در یک سریال باید ما‌ه‌ها دنبال طلب‌مان می‌افتادیم. به هر حال ما که پولدار نیستیم. دیگر نمی‌خواهم که بعد از اتمام کارم تازه دنبال طلبم بیافتم!»
گرجستانی که این روزها فیلم «ناردون» را روی پرده دارد، با بیان این‌که آخرین ساخته حسن پور بسیار فیلم خوب و سلامتی است، درباره ساخت فیلم‌های کمدی نه چندان جالبی که در سال‌های گذشته به اکران درآمده‌اند، توضیح می‌دهد: «در سینما، آقا یا خانم نویسنده وقت می‌گذارد و یک فیلمنامه را با هزار عشق و امید می‌نویسد، منتهی وقتی آن را به ارشاد و شورای پروانه ساخت ارائه می‌کند و آنها هم فیلمنامه را می‌خوانند، به آن اصلاحیه می‌دهند و وقتی فیلمنامه از ارشاد بر می‌گردد، می‌بینیم دیگر آن بامزگی قدیم را ندارد. وقتی فیلمنامه اولیه را با فیلمنامه اصلاح شده مقایسه می‌کنیم، می‌بینیم که به چه چیزهای بی‌خودی اصلاحیه دادند. زمانی که این فیلمنامه را به من پیشنهاد می‌دهند و می‌بینم که گروه سازنده روی من حساب ویژه‌ای باز کرده است، من هم قبول می‌کنم که در آن فیلم بازی کنم.»
او همچنین دلیل ساخت فیلم‌های کمدی سخیف را این‌طور توضیح می‌دهد: «وقتی بازیگر را برای بازی در چنین فیلمی انتخاب می‌کنند، اگر مقداری ناشی باشد، می‌آید دیالوگ‌ها را تغییر می‌دهد و با کارهای فیزیکی بی مزه‌ای که انجام می‌دهد، باعث می‌شود کار سخیف از آب درآید. امروز بازیگران «مرگ من بخند» بسیار زیاد شده‌اند. این‌گونه بازیگران همه کار می‌کنند و به تماشاچی می‌گویند جان مادرتان به من بخندید! و اتفاقا هیچ تماشاگری هم به آنها نمی‌خندد.»
سیروس گرجستانی در پایان از مسئولین وزارت ارشاد، درخواست می‌کند که کمتر نسبت به سینماگران سختی‌گیری کنند: «آقایان ارشاد باید دلشان برای سینمای این مملکت بسوزد. وقتی دلشان برای سینما بسوزد، انگار برای این مملکت دلسوزی کرده‌اند. آنها نباید فیلمنامه‌ها را قلع و قمع کنند و بگذارند فیلمساز، فیلمنامه خود را بسازد تا من بازیگر هم تکلیف خودم را برای بازی در فیلم بدانم.»
