کد مطلب: 15381
تاریخ انتشار : دوشنبه ۲۴ شهريور ۱۳۹۳ ساعت ۱۴:۴۹
چیزی به شروع سال تحصیلی جدید نمانده است. خانواده‌ها در حال خرید لوازم و مایحتاج برای دانش‌آموزان‌شان هستند. از کفش و کیف تا لوازم‌التحریر و هر چیزی که به کار تحصیل و درس خواندن بیاید. در کنار مشکلات و مسائل زیادی که نظام آموزش‌وپرورش ما را به خود مشغول کرده است، گاهی برخی چیزها که البته به نظر می‌رسند خیلی بدیهی باشند، فراموش می‌شوند. هر دانش‌آموزی به طور متوسط حداقل 6 ساعت از وقت مفید خود را در مدرسه سپری می‌کند. از این مدت ، حداقل 3 زنگ یا به عبارتی حدود270 دقیقه را در سر کلاس سپری می‌کند. آیا اولیای محترم دانش‌آموزان تاکنون سری به کلاس‌ها زده‌اند؟ آیا به‌عنوان مثال ، چند دقیقه‌ای پشت این نیمکت‌ها یا صندلی‌ها نشسته‌اند؟ آیا اولیا یا مدیران مدارس تاکنون سراغی از صندلی یا میز معلم گرفته‌اند؟ معلمی که قرار است راهبر آموزشی یک کلاس باشد. برخی از این نیمکت‌ها سال‌هاست که عمر مفیدشان به سر آمده است. در این سیستم ، میان دانش‌آموزی که قد کوتاه دارد و نیز دانش‌آموزی که قد بلندتر دارد ، تفاوتی وجود ندارد و همه باید به طور مساوی، پشت یک نیمکت یا میز بنشینند. طریقه نشستن دانش‌آموزان سر کلاس، به شیوه مدارس امروز ایران، در بسیاری از کشورها منسوخ شده است. در شیوه‌های مدرن آموزش، دیگر تاکید بر حفظ کردن قرار نمی گیرد و معلم، به جای درس‌دادن مداوم، تلاش می‌کند مهارت‌های استدلال را در کودکان قوی کند. به همین دلیل نیازی نیست که کودکان تمام مدت رو به تخته بنشینند. اگر می‌خواهیم فرزندان مان سختی‌های دوره مدرسه ما را تجربه نکنند، جایگاه قرار گرفتن او در کلاس را باید بررسی کنیم. ببینیم که آیا پس از نشستن، جایی برای تکیه دادن دارد؟ آیا بلندی میز تا آرنجش می‌رسد؟ یا میز آن قدر بلند است که کودک مجبور است تمام روز برای رونویسی از پای تخته سرپا بایستد و مدام تذکر بشنود؟ همین میز و صندلی‌ها بدون آنکه از تنظیم ارتفاع برخوردار باشند، در دوره‌های بالاتر نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند. نوجوانانی که رشد کرده‌اند مجبورند ساعت‌ها روی کتاب و دفتر خود خم شوند. یک بزرگسال می‌تواند نسبت به شیوه نشستن خود آزادی و ابتکار عمل به خرج دهد اما، در مدارس ایران چنین اجازه‌ای به کودکان داده نمی‌شود. چنین میز و نیمکت‌هایی علاوه بر آنکه در طولانی مدت موجب پدید آمدن عادت‌های غلط در نشستن یا حتی ایستادن می‌شود، باعث به وجودآمدن ناهنجاری‌های اسکلتی و قامتی در دانش‌آموزان نیز خواهند گردید. آنگونه که مدیر کل آموزش‌وپرورش تهران بیان کرده است با اعتباراتی که در نظر گرفته شده است و نیز تفاهم‌نامه‌ای که با شهرداری به امضا رسیده است، امسال مشکل خاصی نباید به لحاظ سخت‌افزاری و کمیت یا کیفیت فضای آموزشی در مدارس وجود داشته باشد. مدیران مدارس با مدیریت اعتبارات و نیز بهره‌گرفتن قانونی و منطقی از ظرفیت‌های مشارکت مردمی ، می‌توانند وضعیت مدارس را بانشاط تر کنند. مدیران و کادر اجرایی مدارس و حتی انجمن اولیا و مربیان قبل از هر اقدام یا سیاست گذاری به جای آنکه فرضا به فکر تشکیل یا تبلیغ کلاس‌های فوق‌العاده ، تقویتی و... در مدرسه باشند باید به فکر آماده‌سازی یک محیط با حداقل شرایط مناسب و استاندارد در محیط مدرسه باشند. وزارت آموزش‌وپرورش باید برای طراحی سخت‌افزارهای آموزشی که مهم‌ترین آن میز، نیمکت و صندلی مدارس است مطابق استانداردهای جهانی عمل کند. اولین گام در بانشاط کردن محیط مدرسه این است که فضای فیزیکی مدارس برای آموزش مناسب باشند. باید کاری کرد که ظاهر مدرسه به مدرسه بیاید.
* مدیر سایت سخن معلم
